Vanuit de trein zie je het al en vanaf de Prinsengracht in noordelijke richting zie je het ook al: de contouren, het beeld van Amsterdam is daar in opmerkelijke mate veranderd.
Was er eerst een beetje niets, nu zie je een muur van hoge gebouwen. We hebben het over het Westerdokseiland.

Nieuwe bestemming

In twee eerdere artikelen schreef ik over de geschiedenis en over de weelderige (wilde) plantengroei van het eiland. Die situatie is nu dus geheel veranderd. De nieuwbouw is bijna af. De laatste straten met illustere namen als Leliendaalstraat en Coffijboomstraat worden op dit moment nog bestraat. Ach, altijd beter als Prinses Irene-, of Prinses Margrietstraat.

 Het middenblok van de nieuwbouw op het Westerdokseiland.

Uitzicht op de Zandhoek met uiterst rechts de Gouden Reael,
uit Jan Mens' roman van gelijke titel.

Ruim 900 woningen op een plek waar in het verre verleden allerlei goederen voor de stad werden aangevoerd en later weer allerlei plantjes groeiden. Da’s nu verleden tijd.
De meeste woonboten uit de periode van voor de nieuwbouw liggen er nog; zij het in een andere samenstelling en ligging. Nu ligt het er allemaal netjes bij. Van de week zag ik dat er zelfs een aantal dekschuiten tot speeltuin zijn omgevormd. Ik ben er te oud voor, maar schommelen op het water van het Wester Dok heeft toch ook wel wat (misschien ga ik het op een stille avond nog weleens stiekem doen).

Het Wester Dok: waar vroeger de Oost-Indiëvaarders vertrokken, vertrekt tegenwoordig de Gayparade. Maar zo gaat dat: plekken krijgen een nieuwe bestemming.

Prachtig uitzicht

Zo dacht ik op een vermetel moment ook: kijken of ik een woning op het eiland kan krijgen. Ik schreef me in voor 2 woningen en was respectievelijk gegadigde nummer 77 en nummer 97.

Natuurlijk geen enkele kans, maar wel even van een prachtig uitzicht van bovenaf kunnen genieten. Tjonge. Misschien maar goed ook dat ik geen woning toegewezen gekregen heb: zo hoog boven alles uittorenend en met zo’n uitzicht wíl je gewoon niet meer weg.

Een deel van die woningen (aan de zuidzijde) zal echter niet het vrije uitzicht behouden dat ze nu hebben, want er gaat nog flink in het IJ gebouwd worden, dit ter hoogte van het gebouw van de waterpolitie.

Een minpuntje wil ik toch wel kwijt: hadden ze voor die
baksteen van het Noordblok nou geen andere kleur
 kunnen bedenken? Dat grauwbruine, nee.

Het Zuidblok toont qua kleur meer goede wil dan het Noordblok.

Dit voormalig Koloniaal Etablissement zal trouwens op den duur verdwijnen. Maar het nieuw te bouwen eiland, IJdock genaamd, gaat onder andere plaats bieden aan een hotel, het Gerechtsgebouw en een jachthaven. Geniet dus nog maar even van het vrije uitzicht

Stenen Hoofd blijft voorlopig

Ga trouwens eens op bezoek in het restaurant op de voormalige spoorbrug aan het Westerdoksplein, vlakbij de Han Lammersbrug. Wie was dat ook alweer? Als voormalig wethouder voor stadsontwikkeling gaf Lammers onder andere de eerste aanzet tot de stadsvernieuwing. Toepasselijk, dus, zou je zeggen. Wel steil, hoor, die brug.

Of de woontoren en het schoolgebouw aan de noordzijde van het eiland er nog gaan komen, is trouwens onduidelijk. Als het aan buurtbewoners ligt uiteraard niet. Maar het Stenen Hoofd blijft voorlopig zijn vrije bestaan houden. Voor “Amsterdam Plage” en de zeldzame varens op en in de kademuren is dat gunstig. Voor de buurt ook, want door het ontbreken van bebouwing blijft het zicht vanaf de Zandhoek nog een beetje open: kun je de oceaanstomers tenminste nog voorbij zien komen.